Συγκρίνοντας τις δυο εκθέσεις, ο συντάκτης επισημαίνει ότι ενώ η αυστραλιανή έκθεση τοποθετούσε τη βυζαντινή τέχνη στο πλαίσιο της ελληνικής πολιτισμικής ιστορίας, η έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου αφηγείται μια ιστορία με επίκεντρο τη μεγαλοπρεπή Κωνσταντινούπολη.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η βυζαντινή τέχνη μπορεί να φαίνεται στους δυτικούς ως απόμακρη και μυστηριώδης. Και ο ενθουσιασμός για την έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας έγκειται ακριβώς στην έκπληξη απέναντι στο άλλο, στο διαφορετικό.
Ωστόσο, οι ασυνέχειες ανάμεσα στη Δύση και το Βυζάντιο συχνά μεγαλοποιούνται. «Αν το Βυζάντιο είναι κατά κάποιο τρόπο ο μακρινός χαμένος ξάδερφος της Δύσης, δεν παύει να είναι συγγενής της. Και μερικές από τις πιο συναρπαστικές πτυχές της βυζαντινής ιστορίας είναι ακριβώς αυτές που αποκαλύπτουν απρόσκοπτες σχέσεις με ένα συνεχές παρελθόν», αναφέρει ο αρθρογράφος.
Και σημειώνει ότι υπό μια έννοια δεν υπήρξε πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά μεταμόρφωσή της στην ελληνόφωνη Κωνσταντινούπολη (πόλη του Κωνσταντίνου) και επαναπροσδιορισμού της ως χριστιανικού βασιλείου.
Η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 θέτει τέλος όχι σε μια αλλά σε δυο αυτοκρατορίες [Δυτική και Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία] που αλληλοσυνδέθηκαν στον 4ο αιώνα.
Στο δημοσίευμα δίνονται παραδείγματα της παρουσίας του Βυζαντίου στην έννοια της Δύσης και του ρόλου του στην ανάπτυξη του δυτικού ανθρωπισμού του 15ου αιώνα. Αναφέρεται με ιδιαίτερη έμφαση, ο στοχαστής του Γεώργιος Γεμιστός -Πλήθων, ο οποίος διέδωσε το έργο του Πλάτωνα στη Δύση, κλονίζοντας την επικρατούσα ως τότε αριστοτελική κοσμοθεωρία.
No comments:
Post a Comment