Μελβούρνη-«Αν και πέρασαν 40 χρόνια, το Βιετνάμ είναι ακόμα μέσα μου και δεν φεύγει με τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλούς άλλους βετεράνους. Τα δάκρυα τρέχουν όταν οι αναμνήσεις μάς πηγαίνουν στα γεγονότα της εποχής εκείνης. Τα παιδιά, οι άμαχοι, οι φαντάροι, που έχασαν την ζωή τους. Το αίμα, οι βόμβες, οι φωτιές, οι καταστροφές είναι μέσα στον εγκέφαλό μας και θα μείνουν για πάντα».Είναι λόγια του ομογενή Αναστάσιου Κυρίτση, που πολέμησε στο Βιετνάμ. Οι φρικιαστικές αναμνήσεις του ίδιου και δεκάδων άλλων Ελλήνων της Αυστραλίας από τον πόλεμο του Βιετνάμ περιλαμβάνονται σε ένα δίγλωσσο βιβλίο, που έγραψε ο κ. Κυρίτσης και παρουσιάστηκε στη Μελβούρνη από τον πολιτειακό πρωθυπουργό της Βικτόριας, Τζον Μπράμπι. Τέσσερα χρόνια τού πήρε να γράψει το βιβλίο. «Στην πρώτη προσπάθειά μου κατέγραψα τις προσωπικές ιστορίες μερικών μόνο βετεράνων. Θα υπάρξει και δεύτερος τόμος, στο μέλλον, με τις προσωπικές ιστορίες και άλλων βετεράνων», καταθέτει. Ο κ. Κυρίτσης κατάφερε να εντοπίσει 120 βετεράνους ελληνικής καταγωγής. Πιστεύει, όμως, ότι ο συνολικός αριθμός των Ελληνοαυστραλών, εθελοντών και επιστρατευμένων, που πολέμησαν στο Βιετνάμ πλησιάζει τους 200.
«Είδα και έζησα πολλά. Γεύτηκα τον πόνο των κυνηγημένων και την απώλεια συναδέλφων μου. Εικόνες σκληρές που εναντιώνονται στο χρόνο και είναι βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μου», υπογραμμίζει. Στο βιβλίο παρουσιάζονται οι Έλληνες βετεράνοι, που συμμετείχαν στον πόλεμο την περίοδο 1962-1972, με τις αυστραλιανές ένοπλες δυνάμεις. «Θέλησα να γράψω αυτό το βιβλίο για να κάνω γνωστό στον απανταχού ελληνισμό την ιστορία των ελληνοπαίδων που πήραν μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ μέσα από τις τάξεις του αυστραλιανού στρατού. Τα περισσότερα παιδιά ήταν στρατιώτες ηλικίας 19-20 χρόνων, η τύχη των οποίων ήταν να υπηρετήσουν στον αυστραλιανό στρατό, όταν άρχιζε ο πόλεμος του Βιετνάμ το 1962. Πολλοί είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα και είχαν έλθει στην Αυστραλία με τους γονείς τους, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοι γεννήθηκαν εδώ», εξηγεί ο συγγραφέας και προσθέτει: «Εμένα με ενδιέφερε να "φωτίσω" τους Ελληνοαυστραλούς, που υπηρέτησαν κι έτσι στο βιβλίο αφήνω τους ίδιους να μας πουν, ο καθένας τη δική του ιστορία. Αρκετοί δεν ήθελαν να εξιστορήσουν τα γεγονότα αυτά. Άλλοι είχαν φύγει από τη ζωή στα 40 και 50 τους χρόνια».
Τελικά, στο βιβλίο, που περιλαμβάνει και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, συμμετείχαν 45 Έλληνες και Ελληνοαυστραλοί βετεράνοι του Βιετνάμ. Ο Δημήτρης Φράγκος θυμάται ότι φοιτούσε στο πανεπιστήμιο, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει στο Βιετνάμ:
«Η επιστράτευση με βρήκε φοιτητή στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. Προέρχομαι από οικογένεια με πολύχρονη πολεμική ιστορία. Ο πατέρας μου υπηρέτησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και ο παππούς μου στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Όταν ήρθαν τα χαρτιά μου, ο πατέρας μου με κάλεσε και μού είπε "η Αυστραλία είναι η χώρα σου και θα πρέπει να πειθαρχήσεις στους νόμους της". Παρ' ότι διαφωνούσα με την επιστράτευση, σεβάστηκα τα λόγια του πατέρα μου και πήγα στον πόλεμο». Αντίθετα, οι γονείς του Γιώργου Ζαφείρη του πρότειναν να φύγει από την Αυστραλία για να αποφύγει την επιστράτευση. «Όταν ήρθαν τα χαρτιά μου, οι γονείς μου με παρακαλούσαν να φύγω για την Ελλάδα για να μην υπηρετήσω στο Βιετνάμ. Δεν δέχθηκα. Θεώρησα ότι είχα υποχρέωση, ως Αυστραλός πολίτης, να πειθαρχήσω στην εντολή της πατρίδας μου, διότι η Αυστραλία ήταν η μόνη πατρίδα, που είχα γνωρίσει», λέει. Ο Παναγιώτης Δαμιανάκης από την Τασμανία, τακτικό μέλος των ενόπλων δυνάμεων, υπηρέτησε στο Βιετνάμ δύο φορές, το 1965 και το 1970. «Η ιδιότητά σου στον πόλεμο δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Είτε ήσουν εθελοντής, είτε τακτικό μέλος των ενόπλων δυνάμεων Αυστραλίας, αυτό που σε ενδιέφερε άμεσα ήταν να εκτελέσεις το καθήκον σου, όσο καλύτερα μπορούσες», λέει.
No comments:
Post a Comment